11/07/2024
Toespraak van Johan Vanslambrouck op de 11 juli – viering van Voorpost
Vlamingen en andere Nederlanders,
Nooit eerder hebben zoveel Vlamingen er voor gekozen om het lot in eigen hand te nemen. Daar waar de eerste naoorlogse Vlaams-nationale partij nooit boven de 20 % raakte, halen de Vlaams-nationale partijen thans bijna de helft van de stemmen. Schitterend nieuws, althans als men met dit verkiezingsresultaat ook aan de slag gaat. Door elke samenwerking met die andere Vlaams-nationale partij bij voorbaat uit te sluiten halveert formateur De Wever meteen die Vlaams-nationale slagkracht en bedreigt hij dus ook de Vlaamse welvaart. Onbegrijpelijk en onvergeeflijk voor een historicus die zich Vlaams-nationalist noemt.
Volgens de oude Belgen bewijst de verkiezingsuitslag dat België niet langer de optelsom is van twee democratieën. Niets is minder waar. Het partijpolitieke landschap in Vlaanderen is totaal verschillend van dat in Wallonië. In Vlaanderen koos de helft van de kiezers voor onafhankelijkheid of voor meer autonomie. Waalse partijen staan allemaal afkerig van meer autonomie voor de deelstaten. Niet in het minst omdat echte autonomie ook financiële verantwoordelijkheid betekent en dus de eindeloze transfers vanuit Vlaanderen laat uitdoven. De Waalse socialisten kregen rake klappen, in Vlaanderen kent Vooruit een bescheiden herstel. In Wallonië triomfeert de liberale MR, in Vlaanderen is de liberale Open VLD verschrompeld tot een onbeduidend partijtje. De Vlaamse christendemocraten zakken tot een historisch dieptepunt terwijl Les Engagés een stevige winst boeken. België blijft dus meer dan ooit tevoren een dubbelmonarchie. Die dubbelmonarchie staat voor grote uitdagingen. En neen, de genderproblematiek hoort daar niet bij. Al willen sommige media ons dat doen geloven.
Uitdaging nummer één
De centenkwestie zal het politieke debat de komende maanden en jaren overheersen. Niet enkel omdat Europa België naar strafbank van de begrotingszondaars verwijst. Want laten we wel wezen : de begroting moet op orde gebracht worden, niet omdat Europa dat eist maar omdat het nodig is om onze welvaart en sociale zekerheid veilig te stellen.
De budgettaire noodtoestand waarin de dubbelmonarchie is verzeild geraakt houdt twee gevaren in.
Net zoals in 2014 lopen we het risico dat de komende regering met N-VA mee aan het stuur zal verzanden in een communautaire stilstand. De begroting wordt meteen aangepakt, de beloofde confederale omslag wordt verwezen naar een werkgroep. Een veeg teken. Want we kennen dat, die Belgische werkgroepen, studiecentra of hoe ze ook mogen heten : het zijn voorwendsels om de hete hangijzers naar de Griekse kalender te verwijzen. Aan de N-VA om te bewijzen dat het dit keer anders is.
Europa ziet alle Belgische begrotingen als één geheel en daar schuilt een tweede groot gevaar. Brussel en de Franstalige deelgebieden zitten financieel op hun tandvlees. Enkel Vlaanderen lijkt nog draagkracht te hebben om een sanering aan te kunnen. En dus is het gevaar niet denkbeeldig dat Vlaanderen zal opdraaien voor het grootste deel van de besparingen en belastingverhogingen die er ongetwijfeld aankomen. Onder het bedrieglijk excuus dat de sterkste schouders nu eenmaal de sterkste lasten moeten dragen. Het is een bedrieglijk excuus, want de rampzalige financiële toestand van zowel de federale regering als die van de andere deelgebieden werden geenszins veroorzaakt door Vlaanderen. Zowat de integrale staatsschuld werd opgebouwd door Brussel en Wallonië. Decennia lang al wordt de rentelast op deze schuld vooral gedragen door Vlaanderen. Als Vlaanderen nu ook nog eens moet opdraaien voor de sanering van deze wantoestand dan betaalt het dus drie keer. Een keer door de jaarlijkse transfers – ondertussen opgelopen tot 8,5 miljard per jaar – een tweede keer door de rentelasten op schulden die door anderen werden gemaakt – ook goed voor ruim 6 miljard per jaar – en een derde keer om de sanering te bekostigen.
Het is toch ondenkbaar dat een partij die zich Vlaams-nationaal noemt dat ooit zou aanvaarden. En als ze dat wel zou aanvaarden : is het dan nog wel een Vlaams-nationale partij ? Is dat de manier om de Vlaamse welvaart te beschermen ?
Eisen dat vooral Wallonië orde op zaken stelt zal door MR en Les Engagés nooit aanvaard worden. En dan hebben we het nog niet over Brussel, waar men ook de PS over de streep moet krijgen. In mensentaal : België leek gedeblokkeerd na de jongste verkiezingen, maar de situatie zit meer dan ooit muurvast. Een staatshervorming zorgt niet voor meer centen en biedt dus geen uitweg. Ook na een confederale omslag kent Europa enkel België en blijft Vlaanderen dus mee verantwoordelijk voor het Waals beleid. Een staatshervorming – met inbegrip van de confederale omslag – kan trouwens alleen door een akkoord met alle traditionele politieke partijen plus de N-VA . Een akkoord dus tussen confederalisten en extreme belgicisten met alles daar tussenin. Zonder meer politieke science fiction. Tijd dus om ander pistes te bewandelen. Hoe moeilijk ook : eenzijdige stappen naar onafhankelijkheid zijn de enig realistische weg uit de impasse. Als de V-partijen een as vormen, zullen vroeg of laat parlementsleden uit andere partijen zich bij die as aansluiten. Niet van harte, maar puur uit noodzaak om politiek te overleven.
Uitdaging nummer twee
We mogen het vandaag bijna niet meer uitspreken maar het probleem blijft : de omvolking. De woke activisten willen ons een schuldcomplex aanpraten over deze term. Het zou doen denken aan naziterminologie. Dat is een kwaadaardige verdraaiing van de feiten. Het is nochtans voldoende duidelijk wat we hiermee bedoelen : de demografische verandering als gevolg van een te laks asiel en migratiebeleid. Nieuwkomers voelen vaak niet de druk om zich te aan te passen. Ze zijn talrijk genoeg zijn om zich terug te plooien op de eigen etnische gemeenschap. Geen term beschrijft dit duidelijker dan de term omvolking. Nog nooit werd een probleem opgelost door het niet meer bij naam te noemen. En daarom blijven we die term gebruiken.
Zoals overal elders in Europa zorgt omvolking ervoor dat Vlamingen zich niet langer thuis voelen in hun eigen land. Het antwoord op deze crisis ligt voor de hand : een waterdichte migratiestop, verplichte inburgering voor wie permanent in ons land wil blijven en een resoluut terugkeerbeleid voor wie hier niet thuis hoort.
De woke activisten willen ons niet alleen hun taalgebruik opdringen. Zij etaleren ook hun haat tegen onze symbolen, onze strijdvlag. Op het kunstenfestival in Watou kan je nu een werk bekijken met als titel “De Vlaamse strijdvlag herijkt” Het ding bestaat uit kappotgeknipte leeuwenvlaggen. Kunst als kunst van de haat tegen de symbolen van de Vlaamse ontvoogding en dus ook van haat tegen de Vlaamse beweging zelf.
11 juli is een feestdag omdat Vlaanderen reeds een hele weg heeft afgelegd. Maar het is ook een strijddag omdat het doel nog lang niet bereikt is. Wij gaan dus verder, tot spijt van wie het benijdt, met onze strijdvlag op kop. Tot Vlaanderen echt op de kaart staat.