Fronters en Aktivisten stuurden de Vlaamse beweging op weg naar zelfbestuur. Omdat enkel zelfbestuur garant kan staan voor een welvarend en democratisch bestuurd Vlaanderen.
Democratisch in de zin van : bestuurd zoals de Vlamingen dat willen, los van alle Belgische of Europese betutteling .
Die boodschap blijft 100 jaar later nog altijd actueel. De Belgische staatshervormingen geven ons niet de zelfstandigheid die we nodig hebben. We hebben wel een eigen parlement en een eigen regering, maar we staan nog ver af van het zelfbestuur dat de Fronters wilden.
De miljardentransfers worden niet afgebouwd. Het tegendeel is waar. De nieuw ingevoerde effectentaks zal voor 75 tot 80% door Vlamingen worden betaald. Die taks treft overigens niet de superrijken zoals beweerd wordt, maar wel zelfstandigen en bedrijfsleiders die zelf voor hun pensioen moeten zorgen. Of hoe de communautaire stilte er voor zorgt dat Vlaanderen in alle stilte verder leeggemolken wordt. De communautaire stilte versterkt België en verzwakt Vlaanderen.
Te Brussel worden de Vlamingen politiek verder in de hoek van gedoogde minderheid geduwd. De kinderbijslagregeling wordt er toevertrouwd aan een Brusselse instelling waar de Vlamingen een kleine minderheid vormen. En dus de regeling die door anderen beslist werd gewoon ondergaan. Het resultaat van de zesde staatsmisvorming
Noch de weg van staatshervormingen, noch de communautaire stilstand brengen Vlaanderen een stap verder. Het is dus tijd voor een andere keuze. Tijd om te kiezen voor eenzijdige en onomkeerbare stappen naar een zelfstandige Vlaamse staat. Volk word staat. In de felle gebiedende wijs. Omdat het niet anders meer kan.
Tot in Steenstrate, om geworteld in onze traditie de bakens te zetten naar echte Vlaamse onafhankelijkheid.
