Ik heb dit land zo lief gehad,
Met hart en ziel, met lijf en leden,
En voor dit land een leven lang
Geleden en gestreden

Ik weet dat veel van wat ik deed
Niet steeds in dank werd afgenomen,
Vooral door zij die bleven staan
Wanneer ik door bleef dromen.

Vergun mij als ik heen moet gaan
De leeuw, maar zonder rode franje,
Al koos ik zelf de Prinsenvlag,
En daarmee voor Oranje.

Laat mij dan rusten in de grond
Waarin ik met mijn wortels vast zat
Zodat ik altijd één ben met
Het land dat ik zo lief had.

Luc Vermeulen
05-12-2024

Het is alsof de auteur van deze tekst, Paul van Leeuwen, deze tekst geschreven heeft speciaal voor Roeland Raes. Want Roeland heeft dit land liefgehad, hij heeft er een leven lang voor gestreden en, ja, ook voor geleden. En niet alles wat hij deed, schreef of zei, werd altijd in dank afgenomen. Maar Roeland bleef trouw aan zijn overtuigingen, wars van populaire opinies.

Ik leerde Roeland kennen in Were-Di, maar vooral binnen Voorpost. In maart 1976, achtenveertig jaar geleden, stond hij samen met Francis Van den Eynde (+) Lidwina Van Onckelen(+), Liliane Verhulst(+) en mijzelf aan de wieg van de Heel-Nederlandse actiegroep Voorpost waarvan hij ook 4 jaar lang voorzitter werd. Ik had gehoopt dat Roeland samen met ons, in 2026 de vijftigste verjaardag van Voorpost kon vieren, maar helaas heeft zijn gezondheid dat niet toegestaan.

Voor wie Roeland kende, kan het vreemd lijken dat een intellectueel als hij zich aansloot bij een actiegroep er zelf mee de oprichter van was. Hoewel hij op de grote Vlaamse manifestaties, IJzerbedevaarten, IJzerwake’s , Zangfeesten en grote betogingen aanwezig was, was hij niet de man van nachtelijke plaktochten, ordediensten of risicovolle acties. En nee, hij heeft zich ook nooit in een Zwarte Piet-kostuum gehesen, laat staan zich zwart geschminkt om onze tradities te verdedigen tegen hun ondermijners. Roeland’s bijdrage aan Voorpost en vele andere verenigingen, was vooral inhoudelijk en intellectueel van aard.

Hij was een van de drijvende krachten achter ons toenmalige tijdschrift Revolte en gaf met zijn scherpe geest diepgang aan vormingsdagen en Pinksterkampen. Als overtuigd voorstander van het Europa der Volkeren bracht hij ons in contact met nationalisten uit heel Europa en wees hij ons op het werk van Alain de Benoist, Padrig de Montauzier, Jean Mabir en vele anderen.

Roeland’s leven stond in het teken van zijn idealen. Voor hem betekende nationalisme houden van: houden van de Lage Landen bij de zee, houden van Vlaanderen en houden van zijn stad Gent. Zijn liefde voor Gent was groot – al hield hij meer van het Gent van vroeger dan van het Gent van nu. Zoals in het lied Klokke Roeland, het Oude Belfort treurt op het Gent van heden zo treurde ook Roeland om wat zijn geliefde stad was geworden. Vorige week, woensdag, dag voor Roeland dit leven achter zich liet, bracht ik samen met Nick Van Mieghem een bezoek aan Roeland een laatste bezoek een definitief afscheidsbezoek. En het kan enigszins raar klinken maar rond zijn bed geschaard, samen met zijn dochter Hilde, werd het een mooi en ja in feite gezellig afscheid. Met een glas whisky in de hand, werden herinneringen opgehaald waarbij ook stad Gent ter sprake kwam en hebben we samen in een ontroerend moment Klokke Roeland gezongen.

En over Roeland gesproken, en dan heb ik het over het Vlaams huis De Roeland in Gent waar generaties Vlaams-nationalisten hun thuis vonden, ook daar vinden we Roeland Raes terug als beheerder van de vzw Roeland.

Want naast Voorpost was Roeland betrokken bij talloze andere initiatieven. Hij was de bezieler van het tijdschrift en vereniging De Schakel, waarmee hij de band onderhield tussen de Vlamingen in Argentinië – vaak repressieslachtoffers – en hun heimat. Hij werkte mee aan tijdschriften als Haro, TeKoS, Dietsland-Europa en Ter Waarheid. En ik ben er mij van bewust dat deze lijst verre van volledig is. Vandaag nemen we afscheid van Roeland: de gentleman, de intellectueel. zoals Peter Logghe hem noemde in zijn in memoriam, en sluit ik me aan bij Wim De Winter die zijn memoriam afsloot met de woorden ‘laten we hopen dat er in de toekomst nog Vlamingen van het kaliber van Roeland Raes geboren worden’.

Roeland, bedankt voor je inzet, bedankt dat ik je vriend en kameraad mocht zijn, en weet:
Eens reiken wij opnieuw de hand,
In Dietsland heilige tuin
Die hemel of Walhala heet,
Of vrijheidsgeest van Nederland